Ogrzewanie ścienne działa analogicznie do ogrzewania podłogowego. Może ono funkcjonować jako samodzielne źródło ciepła lub też jako uzupełnienie niewystarczającego ogrzewania podłogowego (np. ze względu na zbyt małą dostępność powierzchni grzewczej). Innym rozwiązaniem jest również wykorzystanie płaszczyznowego ogrzewania ściennego w roli wspomagania ogrzewania grzejnikowego.

Jedną z najważniejszych zalet ogrzewania płaszczyznowego ściennego jest fakt, iż w porównaniu z ogrzewaniem podłogowym jego powierzchnia grzejna jest wyższa, co bezpośrednio przekłada się na większą wydajność cieplną.

Ogrzewanie ścienne występuje w trzech rodzajach, przy wykorzystaniu:

• wody – w tym przypadku ściany mogą mieć mniejszą grubość niż w ogrzewaniu powietrznym. Instalacja jest stworzona z tzw. registrów zbudowanych z dwóch kolektorów połączonych rurkami miedzianymi. Rury zazwyczaj pokrywa się warstwą tynku lub płytami g-k.
• powietrza – wewnątrz ścian wykonuje się kanały, którymi przepływa ciepłe powietrze. Wadą tego rozwiązania jest jednak fakt, iż wspomniane już kanały zajmują bardzo dużo miejsca, przez co zmniejszają powierzchnię użytkową pomieszczeń.
• energii elektrycznej – jako, że średnica kabli jest znacznie mniejsza niż rurek z wodą lub rurek ciepła, przestrzeń zajmowana przez układ grzewczy jest również o wiele mniejsza. Warto jednak mieć na uwadze, że główną wadą ogrzewania elektrycznego jest wytwarzane przez nie pole elektromagnetyczne oraz niebezpieczeństwo przepalenia kabla. Ogrzewanie elektryczne jest ponad to droższe w eksploatacji od innych rozwiązań.